วันนี้ตื่นเช้ามากครับ คือตื่นเจ็ดโมง (ชาวบ้านตื่นกันตีห้าพี่) เนื่องจากเืมื่อวานนี้นอนเร็ว คือ ห้าทุ่มก็นอนแหละ เร็วสุด ๆ ในรอบสับดาห์ เพราะเหนือยยยย หาที่สิ้นสุดไม่ได้ เลยต้องปล่อยสังขารให้ขึ้นเตียงนอนไป ออ เมื่อวานกินโจ้กตอนเช้าด้วย ที่แปลกคือ ปกติที่ไม่ได้กินไรตอนเช้าครับ นี่คือมื้อเช้าในรอบหลายเดือน หรืออาจจะเป็นหลายปีก็ได้ เพราะจำไม่ได้แหละ วันนี้ก็กินอีกรอบ โจ้กหลังรามฯ
กินเช้าที่ไร เป็นได้ไม่หิวตอนเที่ยงทุ๊กที แต่ก็ต้องกินเพื่ออยู่อ่ะนะ จะได้มีสมองทำงานต่อ ช่วงนี้ยิ่งหลง ๆ ลืม ๆ ยังกะคนแก่แล้วอ่ะนะ ทำงานวันนี้ปวดหัวกับงานยังไม่พอครับพี่ วันนี้มีช่างมาเจาะกำแพงด้วยยยยยยยยยยยย เสียงดังมาก เลยแก้ด้วยการเปิด winamp และเร่งเสียงสุด ๆ และก็เร่ง Volume ของหูฟังซะเต็มเหนี่ยวเลย เอางิ ให้รู้กันไป แต่จริง ๆ นี่ ไม่ได้ช่วยอะไร เหมือนเป็นการทำ้ร้ายตัวเองมากกว่า เพราะผลกระทบมันเข้าหูเต็ม ๆ _ _” ตอนทำน่ะ ไม่ได้คิดหรอกกกกกกกกกกก
ใกล้ ๆ เย็นล่ะ เลยมีวัสดุมาถึงอ่ะนะ ส่งตรงจาก มข. เลยทีเดียว ว้าววววว แค่นี้ก็พอจะเดาออก ว่าเป็นอะไร เพราะเหมือนกรอบรูป ก็ไม่ได้คิดไรมาก สงสัยเป็นภาพวิวมั่ง สันนิษฐานเบื้องต้น (ยังกะตำรวจ) เย็น ๆ พี่ก็กลับเร็ว เลยกินข้าวก่อน ที่จริงเก็บกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว แต่พี่ปูเรียกกินข้าว เลยกินข้าวก่อน ออกจากออฟฟิศวันนี้เร็วมาก (วันนี้มีแ่ต่อะไรแปลก ๆ นะเออ ) ฝนตกปรอย ๆ จะแรงก็ไม่แรง จะค่อยก็ไม่ค่อย
เลยเอาเสื้อกันหนาวพาดบ่า แล้วเอากระเป๋าโน๊ตบุคสะพายทับ มือหนึ่งถือร่ม อีกมือถือพัสดุ โอ้ววว เิดินยังกะจงกรม ค่อย ๆ ไป กลัวจะลื่น เดินมา ก็ภาวนาว่าอย่าให้ทางเข้าน้ำท่วมเลยนะ เพราะผนตกทีไรเป็นได้ท่วมประจำ ทั้ง ๆ ที่ก้นซอยก็มีคลอง บ่นไปก็เท่านั้น ไม่เคยมีใครมาจัดการสักที ไอ้ทีจะเลือกตั้ง ซอยเล็ก ซอยน้อย พ่อไปได้ทุกที่ แต่อย่างนี้ละหายกันหมด
แต่สุดท้ายก็ไม่ท่วม 55555555555 เลยเอากระเป๋าไปเก็บ และเดินออกไปหน้าปากซอย ไปตัดผมขอรับ พรุ่งนี้จะไปถ่ายบัตรแล้วจริง ๆ อ่ะ สาบาน จะตื่นทันให้ได้ ถ้าตื่นไม่ทัน ขอให้ได้แฟนสวย ๆ ฮิ้วววววววววว
พอถึงหน้าร้าน เจอช่างคนที่ตัดแล้วไม่โดนเลยย แต่ก็ได้แต่ยิ้มม และพี่ก็เดินพาไปตัด ไอ้นิัสัยเกรงใจก็เริ่มทำงานทันที ไม่เอ๋ยปากใด ๆ จนจบกระบวนตัดผมแล้วเสร็จ สมบูรณ์ คือแบบนี้ขอรับ ร้านนี้มีช่าง สองคน คนหนึ่ง (และคือคนแรกที่ผมตัดผมด้วยตั้งแต่ย้ายมาอาศัยย่านรามฯ ) ตัดผมได้โดนมาก ๆ เรียกได้ว่า ตัดปมด้อยของผมไปเลย อะไรนั้น ไม่บอกเฟ้ยยยย แต่อีกคนตัดแล้วแก้ปัญหาไม่ได้เลย ยังเหมือนเดิม แค่ผมสั้นลงแค่นั้น จริง ๆ ก็เคยไปตัดร้านอื่นนะ แต่ก็เหมือนช่างคนที่สองของร้านนี่แหละ
คือช่างบางคนจะชอบถามลูกค้านะว่า เอาแบบไหน ชอบแบบไหน ตรงนี้สั้นมากไหม ตัดแล้วถามว่าโอเคหรือเปล่า บางคนอาจจะไม่ค่อยชอบอ่ะนะ แต่ผมชอบ เหมือนใส่ใจเรา และผมก็อีกล่ะ ชอบครับ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ _ _” จริง ๆ ผมก็ไม่ได้สั้นมากหรอก เพราะพึ่งตัดไปเดือนก่อน แต่ว่าพรุ่งนี้ตั้งใจจะไปถ่ายบัตรไง อยากได้ผมสั้นอ่ะนะ ฮิ ๆ เลยต้องตัด ๆๆๆ
ตัดเสร็จก็เดินกลับห้อง โดยที่ไม่ได้แวะร้านผลไม้หรอก เพราะในตู้ ก็มีกล้วยเป็นหวี และอื่น ๆ อีกมาก ที่ช่วงหลังเริ่มจะหากินเองได้แล้วววววว รู้จักซื้อของมาตุ้นไว้กินแล้วนะครับบบบบ ต่อไปนี้คงไม่ปล่อยให้ตัวเองหิวเป็นแน่ เพราะมีตังค์แล้วเฟ้ยยย ถึงจะไม่มาก แต่ก็ไม่อดตายทั้งครอบครัว มาม่าอย่าได้แคร์ <—เนียนอีก
เอาล่ะ มาถึงเวลาแกะของขวัญกัน แต๋น แต๋น แต๊นนนน โฮ๊ะ ๆ กรอบรูปอ่ะถูกกกก แต่ข้างในผิดพลาดอย่างแรงนิ เป็นภาพนั้นแหละ แต่เป็นภาพของกระผมล้วน ๆ เลยครับพี่ ตั้งแต่สมัยละ่อ่อน จนถึงปัจจุบัน อันนี้ด้านหน้านะ ด้านหลังมีกระดาษชิ้นเล็ก ๆ และมีข้อความทุกใบ ผมมองดูก็ไม่ได้มีค่าในสายตาคนอื่นหรอก เพราะมันเ็ป็นรูปผมหมด จะขายได้ไหม หรือก็ไม่ได้ แต่ว่ามันมี่ค่าทางจิตใจเฟ้ยยยย
ผมเห็นถึงความตั้งใจ และความพยายาม แฝงอยู่ในนั้น ยังไงก็ขอบคุณ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อย่างหาที่สุดมิได้ สำหรับน้องสาวที่อุตส่าห์ทำให้ ไม่รู้จะพูดยังไง เพราะน้ำตาจะไหล T_T ก็ขอให้สุขนั้น สิ่งนั้น ทุก ๆ อย่างที่มอบให้ จงคืนสู่กลับไปยังผู้มอบด้วยเช่นกัน ตั้งใจเรียนให้จบด้วยเด้อ ทิ้งท้ายนี่ละกัน
“คนบ้านเดียวกัน แค่มองตากันก็เข้าใจอยู่
รู้ว่าเหนื่อยแค่ไหน ว่าหนักแค่ไหนบนหนทางสู้
ยังมีคำปลอบโยน ยังมีคำปลอบใจ
มีคำว่าซำบายดีบ่ ให้กันเสมอเด้อคนบ้านเฮา”
ก่อนนอน ขอไปเก็บผัก จัดร้าน ก่อนนะครับบบบบบบบ ตอนนี้วันหยุดทีไร เป็นได้บ้า facebook เด้อพี่น้องงงงงงงงงงง