ประวี วงสา

วันนี้ตื่นเช้ามากครับ คือตื่นเจ็ดโมง (ชาวบ้านตื่นกันตีห้าพี่)  เนื่องจากเืมื่อวานนี้นอนเร็ว คือ ห้าทุ่มก็นอนแหละ เร็วสุด ๆ ในรอบสับดาห์  เพราะเหนือยยยย หาที่สิ้นสุดไม่ได้  เลยต้องปล่อยสังขารให้ขึ้นเตียงนอนไป   ออ เมื่อวานกินโจ้กตอนเช้าด้วย   ที่แปลกคือ ปกติที่ไม่ได้กินไรตอนเช้าครับ นี่คือมื้อเช้าในรอบหลายเดือน หรืออาจจะเป็นหลายปีก็ได้  เพราะจำไม่ได้แหละ   วันนี้ก็กินอีกรอบ โจ้กหลังรามฯ

กินเช้าที่ไร เป็นได้ไม่หิวตอนเที่ยงทุ๊กที  แต่ก็ต้องกินเพื่ออยู่อ่ะนะ  จะได้มีสมองทำงานต่อ  ช่วงนี้ยิ่งหลง ๆ ลืม ๆ  ยังกะคนแก่แล้วอ่ะนะ   ทำงานวันนี้ปวดหัวกับงานยังไม่พอครับพี่   วันนี้มีช่างมาเจาะกำแพงด้วยยยยยยยยยยยย   เสียงดังมาก  เลยแก้ด้วยการเปิด winamp และเร่งเสียงสุด ๆ และก็เร่ง Volume ของหูฟังซะเต็มเหนี่ยวเลย  เอางิ ให้รู้กันไป แต่จริง ๆ นี่ ไม่ได้ช่วยอะไร เหมือนเป็นการทำ้ร้ายตัวเองมากกว่า  เพราะผลกระทบมันเข้าหูเต็ม ๆ  _  _”  ตอนทำน่ะ ไม่ได้คิดหรอกกกกกกกกกกก

ใกล้ ๆ เย็นล่ะ เลยมีวัสดุมาถึงอ่ะนะ ส่งตรงจาก  มข. เลยทีเดียว ว้าววววว  แค่นี้ก็พอจะเดาออก  ว่าเป็นอะไร เพราะเหมือนกรอบรูป ก็ไม่ได้คิดไรมาก สงสัยเป็นภาพวิวมั่ง สันนิษฐานเบื้องต้น  (ยังกะตำรวจ)   เย็น ๆ พี่ก็กลับเร็ว เลยกินข้าวก่อน ที่จริงเก็บกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว  แต่พี่ปูเรียกกินข้าว เลยกินข้าวก่อน  ออกจากออฟฟิศวันนี้เร็วมาก (วันนี้มีแ่ต่อะไรแปลก ๆ นะเออ )  ฝนตกปรอย  ๆ  จะแรงก็ไม่แรง จะค่อยก็ไม่ค่อย

เลยเอาเสื้อกันหนาวพาดบ่า แล้วเอากระเป๋าโน๊ตบุคสะพายทับ มือหนึ่งถือร่ม อีกมือถือพัสดุ   โอ้ววว เิดินยังกะจงกรม   ค่อย ๆ ไป กลัวจะลื่น เดินมา ก็ภาวนาว่าอย่าให้ทางเข้าน้ำท่วมเลยนะ  เพราะผนตกทีไรเป็นได้ท่วมประจำ  ทั้ง ๆ ที่ก้นซอยก็มีคลอง  บ่นไปก็เท่านั้น ไม่เคยมีใครมาจัดการสักที ไอ้ทีจะเลือกตั้ง ซอยเล็ก ซอยน้อย พ่อไปได้ทุกที่  แต่อย่างนี้ละหายกันหมด

แต่สุดท้ายก็ไม่ท่วม 55555555555  เลยเอากระเป๋าไปเก็บ  และเดินออกไปหน้าปากซอย ไปตัดผมขอรับ  พรุ่งนี้จะไปถ่ายบัตรแล้วจริง ๆ อ่ะ สาบาน จะตื่นทันให้ได้    ถ้าตื่นไม่ทัน ขอให้ได้แฟนสวย ๆ  ฮิ้วววววววววว

พอถึงหน้าร้าน เจอช่างคนที่ตัดแล้วไม่โดนเลยย แต่ก็ได้แต่ยิ้มม และพี่ก็เดินพาไปตัด   ไอ้นิัสัยเกรงใจก็เริ่มทำงานทันที  ไม่เอ๋ยปากใด ๆ  จนจบกระบวนตัดผมแล้วเสร็จ สมบูรณ์  คือแบบนี้ขอรับ ร้านนี้มีช่าง สองคน คนหนึ่ง (และคือคนแรกที่ผมตัดผมด้วยตั้งแต่ย้ายมาอาศัยย่านรามฯ )  ตัดผมได้โดนมาก ๆ เรียกได้ว่า   ตัดปมด้อยของผมไปเลย  อะไรนั้น ไม่บอกเฟ้ยยยย    แต่อีกคนตัดแล้วแก้ปัญหาไม่ได้เลย ยังเหมือนเดิม แค่ผมสั้นลงแค่นั้น   จริง ๆ ก็เคยไปตัดร้านอื่นนะ แต่ก็เหมือนช่างคนที่สองของร้านนี่แหละ

คือช่างบางคนจะชอบถามลูกค้านะว่า เอาแบบไหน ชอบแบบไหน ตรงนี้สั้นมากไหม ตัดแล้วถามว่าโอเคหรือเปล่า  บางคนอาจจะไม่ค่อยชอบอ่ะนะ แต่ผมชอบ เหมือนใส่ใจเรา  และผมก็อีกล่ะ ชอบครับ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ     _  _”   จริง ๆ ผมก็ไม่ได้สั้นมากหรอก เพราะพึ่งตัดไปเดือนก่อน แต่ว่าพรุ่งนี้ตั้งใจจะไปถ่ายบัตรไง  อยากได้ผมสั้นอ่ะนะ ฮิ ๆ  เลยต้องตัด ๆๆๆ

ตัดเสร็จก็เดินกลับห้อง โดยที่ไม่ได้แวะร้านผลไม้หรอก  เพราะในตู้ ก็มีกล้วยเป็นหวี และอื่น ๆ อีกมาก ที่ช่วงหลังเริ่มจะหากินเองได้แล้วววววว  รู้จักซื้อของมาตุ้นไว้กินแล้วนะครับบบบบ   ต่อไปนี้คงไม่ปล่อยให้ตัวเองหิวเป็นแน่  เพราะมีตังค์แล้วเฟ้ยยย ถึงจะไม่มาก แต่ก็ไม่อดตายทั้งครอบครัว  มาม่าอย่าได้แคร์   <—เนียนอีก

เอาล่ะ มาถึงเวลาแกะของขวัญกัน แต๋น แต๋น แต๊นนนน   โฮ๊ะ ๆ   กรอบรูปอ่ะถูกกกก แต่ข้างในผิดพลาดอย่างแรงนิ    เป็นภาพนั้นแหละ แต่เป็นภาพของกระผมล้วน ๆ เลยครับพี่   ตั้งแต่สมัยละ่อ่อน จนถึงปัจจุบัน  อันนี้ด้านหน้านะ  ด้านหลังมีกระดาษชิ้นเล็ก  ๆ และมีข้อความทุกใบ   ผมมองดูก็ไม่ได้มีค่าในสายตาคนอื่นหรอก  เพราะมันเ็ป็นรูปผมหมด  จะขายได้ไหม หรือก็ไม่ได้    แต่ว่ามันมี่ค่าทางจิตใจเฟ้ยยยย

ผมเห็นถึงความตั้งใจ และความพยายาม  แฝงอยู่ในนั้น  ยังไงก็ขอบคุณ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

อย่างหาที่สุดมิได้ สำหรับน้องสาวที่อุตส่าห์ทำให้  ไม่รู้จะพูดยังไง  เพราะน้ำตาจะไหล  T_T     ก็ขอให้สุขนั้น  สิ่งนั้น ทุก ๆ อย่างที่มอบให้ จงคืนสู่กลับไปยังผู้มอบด้วยเช่นกัน   ตั้งใจเรียนให้จบด้วยเด้อ  ทิ้งท้ายนี่ละกัน

“คนบ้านเดียวกัน แค่มองตากันก็เข้าใจอยู่

รู้ว่าเหนื่อยแค่ไหน ว่าหนักแค่ไหนบนหนทางสู้

ยังมีคำปลอบโยน ยังมีคำปลอบใจ

มีคำว่าซำบายดีบ่ ให้กันเสมอเด้อคนบ้านเฮา”

ก่อนนอน ขอไปเก็บผัก   จัดร้าน  ก่อนนะครับบบบบบบบ   ตอนนี้วันหยุดทีไร เป็นได้บ้า facebook เด้อพี่น้องงงงงงงงงงง